Het goede leven.

Vergeet kwijl op m’n broek, plakkerige handen en cornflakes in m’n haar: ik heb een sociaal leven! Het begon allemaal die vrijdag dat ik met de Franse au pair uit zou gaan. Ik had geen beltegoed meer, dus mijn plan was om aan een wildvreemd meisje te vragen of ik haar telefoon mocht gebruiken. Het wildvreemde meisje bleek ontzettend aardig en heeft hele leuke vriendinnen. Franse au pair wilde naar haar vrienden toe, ik ging mee maar besloot na vijf minuten weer terug naar die meisjes te gaan. En wat ben ik daar blij om! Ze zijn allemaal zeventien, achttien en leuk. We zijn afgelopen donderdag weer uitgeweest, omdat ze vrij hadden van school vanwege ‘Arthur’s Day.’ Arthur Guinnes is de man die dat bier heeft uitgevonden en vrijdag was zijn verjaardag. Een feest dat al sinds… twee jaar geleden wordt gevierd. Ik verdenk de Ieren ervan dit wel een goed excuus te hebben gevonden om ongegeneerd goedkoop bier te drinken, maar dat maakt helemaal niemand iets uit: er is feest en een aantal mensen zijn vrijdag’s ook nog vrij. Ik daarentegen moest vrijdag gewoon om acht uur beginnen, daar was ik dan weer iets minder gelukkig mee. Ieren drinken echt te veel! Maar goed, vriendinnen heb ik ondertussen, eindelijk meisjes waarmee ik lekker kan roddelen en over jongens kletsen. Want hoewel jongens net zo veel roddelen als meisjes en net zo veel met liefde en theorieën over het vreemde andere geslacht bezig zijn als meisjes, vind ik het toch wel prettig om naast jongens ook eindelijk met meisjes om te gaan. Dat ondervond ik zaterdag een week geleden, toen ik mezelf op een ‘feestje’ met tien jongens bevond, ik als enige meisje.

Afgelopen week lijkt voorbij gevlogen, maar ik had dan natuurlijk ook het vooruitzicht van mijn papa zien! Na een ellenlange reis in de bus, waarin ik gelukkig naast een grappige jongen uit Dublin zat, die vroeg of ik uit Cork kwam en niet kon geloven dat ik Nederlands was, anderhalf uur vertraging viel ik uiteindelijk om 1 uur ’s nachts papa huilend in de armen. Lekker Nederlands kletsend gingen we met een echte Engelse taxi naar het hotel, waar we meteen als blokken in slaap vielen.

De volgende dag bleek de universiteit vinden een uitdaging op zichzelf. Niemand wist van iets en iedereen was de weg kwijt. Uiteindelijk toch nog op tijd voor de voorlichting van ‘English Language’ en ‘Linguistics’, waarbij ik erachter kwam dat ik Linguistics misschien nog wel veel leuker vind dan Engels. Want dat is een studie waarbij je gaat zoeken hoe taal gebruikt wordt, waar woorden vandaan komen en hoe die door de geschiedenis heen beïnvloedt zijn door andere talen en culturen. En stiekem is dat juist het stukje wat me in talenstudies altijd zo aansprak. Wildenthousiast vroegen we verdere informatie, kwamen we erachter dat je gratis (echt waar: gratis) kunt studeren omdat ik uit de Europese Unie kom en liepen we helemaal lyrisch naar het aanmeldingsgedoe toe. Daar sloeg de stemming snel om. ‘Dus, wat voor cijfers worden ongeveer verwacht van een Nederlandse student?’ Na een zoektocht in een boekje wist de mevrouw ons te vertellen dat ik op al mijn vakken tussen de 8,5 en de 9 gemiddeld moest staan. Pardon?! Uit het veld geslagen besloten we na de lunch niet op te geven en verder te informeren. Ja, dat was dan voor medicijnen en zo. Als je Engels of Linguistics wilde doen, dan mocht je ook wel tussen de 7 en de 7,5 hebben. Iets wat ik ook niet heb. Potjandorie, waarom heb ik niet wat beter mijn best gedaan voor mijn examens?

Na deze anticlimax zijn we maar gewoon lekker de toerist uit gaan hangen en hebben we het alsnog heel gezellig gehad in Edinburgh. Het lijkt een hele grote stad, maar het centrum is best klein, wat wel heel fijn is. Ook het Schotse accent is erg grappig. Papa ergerde zich wel aan mijn Ierse accent, hij fluisterde de hele tijd geïrriteerd in mijn oor: ‘Praat eens normaal!’ als ik een gesprek had met iemand. :) Overal waar je ging was doedelzakmuziek, wat vreemd genoeg niet irritant was, maar juist bijdroeg aan de sfeer. Na zestien glorieuze uren Nederlands te hebben gepraat moesten we ’s morgens héél vroeg weer naar het vliegveld om terug te gaan. Helemaal kapot door slaapgebrek en alle indrukken kwam ik thuis. Eigenlijk moet ik vanavond maar weer vroeg naar bed. Maar omdat de meiden en ik donderdag een groep Zweden hebben ontmoet die op een piratenschip in de haven liggen (echt waar!) moet ik daar misschien heen. Joepie! Lange, blonde mensen die mijn naam kunnen uitspreken!

Ik houd jullie op de hoogte!