De wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Lieve lezers van mijn blog, er is iets wonderbaarlijks gebeurt. Ik ben er achter gekomen dat ik GEEN hekel heb aan sport. Na jarenlang excellente excuses verzinnen om niet naar de sportschool te hoeven (… ‘ik heb vandaag heel veel gelopen.’ ‘Het regent.’ ‘Ik wil deze film (voor de 26ste keer) zien.’ ‘Het is koud.’ ‘Ik heb net gegeten en ik wil geen kramp krijgen.’ ‘Ik ga morgen wel.’) ben ik vandaag voor de tweede keer deze week (en het is nog maar woensdag!) naar de sportschool geweest. De Cork Dance Studio welteverstaan. Mijn conclusie is dat ik geen hekel heb aan sport, alleen maar een hekel aan de meeste sporten. Het begon vorige week maandag…

Na enig rondsurfen op het internet en een teleurstellend bezoek aan een grijs rolluik met de naam van de dansstudio erboven sleepte ik mezelf maandag voor het eerst heen. Ik had besloten een les te volgen die de naam ‘salsacise’ droeg. Ik wist niet zo goed wat ik me daarbij moest voorstellen, maar ik ging er vanuit dat het een soort Zumba was. Nou had ik ongeveer twee jaar halfslachtig Zumba gevolgd, een van de weinige sporten waar ik mezelf dan nog best eens voor kon motiveren, zeker in tijden dat het niet te heet, niet te koud en droog was. Bovendien kon je Zumba zo makkelijk maken als je zelf wilde, als je maar een beetje achterin ging staan en wat meesprong. Salsacise was wel even wat anders. Een hele fitte dame zonder microfoon, maar met de stem van een legercommandant stond twee meter voor mij in de spiegel op en neer te springen op salsamuziek. En aangezien er maar acht of negen mensen bij mij in de zaal waren was ik gedwongen mijn best te doen. Het zweet liep van mijn rug naar beneden en ik werd alleen nog maar gemotiveerder door het enge dunne blonde mensje dat haar benen in haar nek stond te gooien. De lerares schreeuwde dat ik mijn benen hoger moest gooien, dieper door mijn knieën moest zakken en het meer power moest geven. Ik volgde braaf. En omdat ik wel van Latijns Amerikaanse muziek houd, viel het allemaal best mee.

Sterker nog, deze maandag ging ik weer heen. Enigszins moedeloos liep ik heen, maar ik huppelde fluitend, fit en opgevrolijkt terug. Vandaag besloot ik me daarom te wagen aan iets wat ‘swingfit’ heet. Na twee liedjes vond ik de beschrijving ‘Chicago aan de speed met trainingsbroeken’ een passende omschrijving. En hoewel ik eerst gewend moest raken aan huppelen op sportschoenen (dat ging wat makkelijker op mijn jazz schoentjes van toen ik nog danste) vond ik het hoe langer hoe leuker. Helemaal toen de lerares mee begon te zingen op liedjes van Caro Emerald, en ik even trots kon vertellen dat zij mijn mede-Nederlander is. Ook swingfit is niet voor watjes. Jongens, ik vind het geweldig! Ik ben er heilig van overtuigd dat er zoiets in Utrecht moet zijn, en ik zal het vinden ook! Nu ik sporten zowaar leuk begin te vinden en ik er bijna met plezier heen ga, laat ik het niet wegglippen!

Misschien ga ik morgen wel weer…