Er was eens...
Door: francaduym
Blijf op de hoogte en volg Franca
29 November 2011 | Ierland, Cork
... een Hollandse Au Pair. Ze was naar Ierland gegaan omdat ze in het buitenland wilde studeren en te laat was met aanmelden, om er vervolgens achter te komen dat je cijfers als Einstein moest hebben om bij de universiteit(en) van haar keuze binnen te komen. De dagen werden korter en de weken werden langer, maar erg veel kouder werd het niet, wel natter. Nu ze hier toch zat, probeerde ze er maar het beste van te maken. Ondertussen had ze de 4-jarige aangeleerd terug te lopen van zijn school (zonder dat hij zeurde in de buggy te willen!) en alle kids brachten nu meestal hun bordje en bekertje naar het aanrecht. Ook leerden ze beter met elkaar te spelen zodat zij rustig haar slechte romannetje kon lezen. Al met al vond ze wat meer haar draai.
Als ze vrij was, ging ze graag naar de universiteit. Het was misschien wel 35 minuten lopen, zo had ze lekker tijd om na te denken en als ze het mooie gebouw zag werd ze altijd vrolijk. Je kon de boeken haast ruiken. Bovendien waren haar vrienden en vriendinnen op de universiteit, en hadden ze er perzik ijsthee, iets wat ze verder in nog geen supermarkt of bistro had gezien. Daar volgde ze af en toe een college, of kletste ze lekker met haar vrienden. In het weekend ging ze meestal naar het huis van haar vriendin Hollie toe. Dat was een beetje haar tweede thuis geworden. De ouders van Hollie waren blij met haar, brachten haar bijna overal heen en de moeder van Hollie was een fantastische kok. Ze vond het er fijn.
Haar tante Debbie had in een brief gevraagd naar jongens. Een aantal weken geleden had de Hollandse Au Pair heel stoer haar telefoonnummer op een servetje aan een knappe barman in een cocktailbar gegeven. Tot haar verrassing sms'te hij haar, en ze hadden twee hele leuke dates en een heleboel sms contact. Goed, ze kon zijn naam dan misschien niet uitspreken, en hij had 10 broertjes en zusjes met namen die ze naar alle waarschijnlijkheid ook niet zou kunnen uitspreken, hij was wel heel knap, intelligent (4e jaars Rechten op de Universiteit), attent en heel erg grappig. Grappig van het kaliber: 'ik moest zo hard lachen dat mijn gezicht er erg onaantrekkelijk uit moet hebben gezien.'. Maar toen kreeg hij het druk met school en hoorde ze niks meer van hem. Dus ging ze weer terug naar de staat van vrijgezelligheid die ze gewend was; niets snappend van mannen en jongens en de vage lijn die van jongens mannen maakte.
Het beste vriendinnetje van de Hollandse Au Pair, Laura, was afgelopen weekend overgevlogen. Laura kon de kids waar de Au Pair voor zorgde niet erg waarderen, maar was wel blij haar weer te zien. Na 3 en een halve dag kletsen, tot diep in de nacht (2 uur) uitgaan, uitslapen, shoppen, noodles eten en uitstapjes maken moest ze helaas weer naar huis. Nog nooit was ze zoveel Nederlanders tegen gekomen als in dat weekend, wat ze dan ook wel weer bizar vond. Het afscheid was lastig, maar omdat ze elkaar over een maandje alweer zouden zien was het ook wel prima.
En met dat vooruitzicht ging de Hollandse Au Pair nu de dagen door. Lijstjes makend, Sex and the City kijkend, verhalen schrijvend, roddelend, kletsend en lachend, wachtend tot het Kerst werd. Ondertussen was er een park midden in de stad opgezet met een Charlie and the Chocolate Factory thema, waren er nu meisjes die niet gewoon halfnaakt, maar als een halfnaakte kerstmuts verkleed gingen, gingen de kerstlichtjes aan en werd je in supermarkten gebombardeerd met kerstaanbiedingen en kerstliedjes. Al met al kwam ze best in de sfeer.
Misschien leefde ze lang, misschien leefde ze gelukkig, misschien wel allebei. Haar prins op het witte paard zou vast een hoop goedmaken. Maar ja, waar vond ze een kerel die gek genoeg was op een wit knollenbeest voor haar te gaan zitten?
Als ze vrij was, ging ze graag naar de universiteit. Het was misschien wel 35 minuten lopen, zo had ze lekker tijd om na te denken en als ze het mooie gebouw zag werd ze altijd vrolijk. Je kon de boeken haast ruiken. Bovendien waren haar vrienden en vriendinnen op de universiteit, en hadden ze er perzik ijsthee, iets wat ze verder in nog geen supermarkt of bistro had gezien. Daar volgde ze af en toe een college, of kletste ze lekker met haar vrienden. In het weekend ging ze meestal naar het huis van haar vriendin Hollie toe. Dat was een beetje haar tweede thuis geworden. De ouders van Hollie waren blij met haar, brachten haar bijna overal heen en de moeder van Hollie was een fantastische kok. Ze vond het er fijn.
Haar tante Debbie had in een brief gevraagd naar jongens. Een aantal weken geleden had de Hollandse Au Pair heel stoer haar telefoonnummer op een servetje aan een knappe barman in een cocktailbar gegeven. Tot haar verrassing sms'te hij haar, en ze hadden twee hele leuke dates en een heleboel sms contact. Goed, ze kon zijn naam dan misschien niet uitspreken, en hij had 10 broertjes en zusjes met namen die ze naar alle waarschijnlijkheid ook niet zou kunnen uitspreken, hij was wel heel knap, intelligent (4e jaars Rechten op de Universiteit), attent en heel erg grappig. Grappig van het kaliber: 'ik moest zo hard lachen dat mijn gezicht er erg onaantrekkelijk uit moet hebben gezien.'. Maar toen kreeg hij het druk met school en hoorde ze niks meer van hem. Dus ging ze weer terug naar de staat van vrijgezelligheid die ze gewend was; niets snappend van mannen en jongens en de vage lijn die van jongens mannen maakte.
Het beste vriendinnetje van de Hollandse Au Pair, Laura, was afgelopen weekend overgevlogen. Laura kon de kids waar de Au Pair voor zorgde niet erg waarderen, maar was wel blij haar weer te zien. Na 3 en een halve dag kletsen, tot diep in de nacht (2 uur) uitgaan, uitslapen, shoppen, noodles eten en uitstapjes maken moest ze helaas weer naar huis. Nog nooit was ze zoveel Nederlanders tegen gekomen als in dat weekend, wat ze dan ook wel weer bizar vond. Het afscheid was lastig, maar omdat ze elkaar over een maandje alweer zouden zien was het ook wel prima.
En met dat vooruitzicht ging de Hollandse Au Pair nu de dagen door. Lijstjes makend, Sex and the City kijkend, verhalen schrijvend, roddelend, kletsend en lachend, wachtend tot het Kerst werd. Ondertussen was er een park midden in de stad opgezet met een Charlie and the Chocolate Factory thema, waren er nu meisjes die niet gewoon halfnaakt, maar als een halfnaakte kerstmuts verkleed gingen, gingen de kerstlichtjes aan en werd je in supermarkten gebombardeerd met kerstaanbiedingen en kerstliedjes. Al met al kwam ze best in de sfeer.
Misschien leefde ze lang, misschien leefde ze gelukkig, misschien wel allebei. Haar prins op het witte paard zou vast een hoop goedmaken. Maar ja, waar vond ze een kerel die gek genoeg was op een wit knollenbeest voor haar te gaan zitten?
-
29 November 2011 - 12:17
Debbie:
Je tante was al 38 toen die prins langskwam, dus wil ik maar even zeggen 'geduld is een schone zaak'. En bovendien had hij eigenlijk geen paard, maar een stalen ros. Denk erom: een knul moet erg z'n best doen om zo'n mooie meid als jij te krijgen! En als hij niet meer reageert, dan is hij onzeker geworden door je aantrekkingskracht. Liefs, Debbie -
29 November 2011 - 15:15
Franca:
Haha dankjewel Debbie :) Maar ik was er ook alweer over heen hoor, bovendien lijkt me een vriendje in Ierland niet écht heel handig...
Liefs! -
29 November 2011 - 20:37
Papa Hans:
Franca, ik denk dat ik het week, wij hebben hier een knappe prins op een mooi wit paard. Na 5 december is hij vrij, zullen we hem dan maar eens langs sturen ?
Topper ik hou van je, tot gauw (nog maar 24 dagen). -
29 November 2011 - 21:23
Vriendin Laura:
Het is maar goed dat ik je over vier weken weer zie, want het is nu ineens veel lastiger. Wel erg fijn dat ik nu heb kunnen zien hoe het (en de kinderen) zijn. Aftellen tot kerst! xxxxx -
01 December 2011 - 10:16
Oma Janny:
Hallo grote kleindochter, wat weer een mooi verhaal. We verheugen ons erop dat we je gauw weer zien. liefs van ons en tot over een paar weekjes -
01 December 2011 - 11:23
Opa Duym:
Hallo Franca,
Zo zie je maar weer, het leven is soms onvoorspelbaar en jongens, maar ook meisjes, je weet het maar nooit. Maar een prins op een wit paard ?> Wel een hoge eis. Eer zijn ook nog wel an dere jongens, die gewoon lopen of fietsen, en tgegen iemand op een wit paard moet je steeds opkijken. Lijkt me niet zo leuk voor jou en ook niet verstandig.
Succes, en misschien zien we elkaar volgend jaar.
Groetjes
Oma en Opa -
02 December 2011 - 13:52
Oma Elly:
Een leuk verhaal weer en blijf lachen,want we hebben hier geen hand vol,maar een land vol ,dus wanhoop nooit,de beste woont in Nederland.Je hebt het weer mooi op papier gezet,de schrijfster komt hier weer mooi naar voren,en het is gauw Kerst,dus een heerlijk weerzien met al je geliefden.We leven met je mee.
Liefs,tie Omi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
