Life's a party.

Op dit moment ben ik even weggesneakt uit de verjaardagsdrukte en wacht ik tot het eten klaar is. Deze heel week bestaat uit verjaardagen, omdat Seoirse woensdag 2 is geworden, Donnacha vandaag 4 en Peter, een vriend van me, vandaag 20! Woensdag, vandaag en morgen groot feest.

Ik was een beetje nerveus woensdag, want ik had een heel schattig shirt voor Seoirse en Donnacha gekocht. Geen speelgoed dus. Ik wist niet of ze daar wel zo blij mee zouden zijn, maar ik was van mening dat ze wel genoeg speelgoed hebben. Tot mijn opluchting opende Seoirse mijn cadeautje, gingen zijn grote blauwe ogen glimmen en riep hij uit: 'T-shirt!' Ontzettend lief. Die middag, nadat ik mijn schminkkunsten had bewezen en alledrie de kids opgedoft waren in hun allerbeste piratenpak vond ik mezelf rennend door het huis, aangevallen door zwaarden en 'Arrr!' schreeuwende kinderen. Gelukkig gingen we snel 'avondeten'. Wat inhield: saucijzenbroodjes, worstjes, kipnuggets, chips, marshmellows, chocoladecake en muffins. Ik maak geen grapje. Dat was het avondeten. Ach, ik dans het er donderdag wel af! Was mijn gedachte.

Omdat ik vanmorgen pas om 11 uur hoefde te beginnen vond ik het wel een goed idee om uit te gaan gisteravond. Eerst babysitten, maar George en Mairìn zijn eigenlijk altijd rond 11 uur, half 12 thuis. Gisteravond dus niet. Rond half 1 belde ik ze voorzichtjes op om te vragen of ze nog lang weg zouden blijven. Normaal zit ik er niet mee om pas om 1 uur in de stad te zijn, maar in een stad waar om 2 uur de lichten al weer aan gaan is dat een iets minder prettige gedachte. Mairìn reed me de stad in en daar ontmoette ik twee vrienden van de vakantie en heb ik nog een uur lang de voeten onder m'n benen vandaan gedanst. Daarna raakten we aan de praat met nog wat mensen en stonden we zomaar tot 3 uur 's nachts te kletsen. Ik wordt ondertussen op deze manier geïntroduceerd: 'This is Franca. She's Dutch!' En dan krijg ik bijna altijd deze respons: mond valt open / grote glimlach: 'Ohmygod! Really?!' Over het algemeen volgt daarna een feitje over Nederland, of een of ander verhaspeld woord dat wordt geclaimd Nederlands te zijn. Komisch, dat wel. Het was allemaal heel gezellig, maar toen begon het te regenen. Wat zeg ik? Te spoelen. Daar stond ik dan, met-zonder-jas, omdat het 'zulk mooi weer was'. Druipend van de regen kroop ik uiteindelijk om 4 uur mijn bed in, iets waar ik vanmorgen toen mijn wekker ging dan weer wat minder gelukkig mee was. Ach, gelukkig hoefde ik vandaag niet zo veel te doen, dat scheelt weer!

Donnacha was ook best blij met zijn shirt, hoewel hij meer geïnteresseerd is in zijn doe-het-zelf auto bouwkit, logisch natuurlijk! Ailbhe besloot dat ze vandaag een heks wilde zijn, de jongens gewoon piraten en wederom werd de schmink uit de kast gehaald. 'Weet je Franca, het spijt me wel, maar je krijgt geen vrij op Halloween!', lachte Mairìn. Ach, als alles wat ik op Halloween moet doen is kinderen schminken, misschien mezelf in een debiele jurk hijsen en langs de deuren 'trick or treat!' roepen kan ik daar niet wakker van liggen. Ailbhe vroeg vandaag al waarom ik me niet ging verkleden. Ehm, ik had geen plek voor mijn verkleedkleren in de koffer?

De week is eigenlijk heel goed gegaan. Maandag heb ik weer een hoop vrienden gemaakt door zalige cupcakes te bakken en die uit te delen aan Peter's familie en vrienden. Peter's zus Hollie bood heel spontaan aan om een keer met me te gaan winkelen, want ze vond dat ik wel wat meiden om me heen nodig had. Waar ze ook gelijk in heeft. Jongens zijn leuk, maar op een gegeven moment wil je ook een domme romantische komedie kijken en lekker roddelen over welke jongens wel of niet leuk zijn. Ook met de kinders ging het goed. Ik heb het gevoel dat ik wat meer in de familie zit, ik hoor er nu ook bij. Nog steeds vind ik het dan wel lastig als ik bijvoorbeeld met Seoirse door de stad loop. Wel eens geprobeerd te flirten met een buggy? Met Seoirse erin, met zijn blauwe ogen en blonde krullen, zou dat ook best nog eens mijn kind kunnen zijn. Je leest tegenwoordig vanalles over tienerzwangerschappen en zo. Nou, één ding weet ik zeker; geen kinderen voor mijn 25ste en niet meer dan twee!

Gisteren was ik in de speeltuin met Donnacha en Seoirse en een vader begon honderduit tegen me te kletsen over zijn kids. En vroeg naar de leeftijd van Seoirse en Donnacha. Dat ze lief waren, maar ook heel druk. En 's ochtends al om half zeven naast hun bed konden staan brullen, wat dan wel weer een beetje funest voor mijn slaap was. 'Are they yours?!', vroeg hij verbaasd. Nee nee, zeker niet, antwoordde ik. 'Oh', zei hij, 'ik dacht al. Je bent nog zo jong.' Gelukkig, is toch aan mij te zien dat ik niet hun moeder ben!

Mijn sociale leven komt langzaam maar zeker op gang, wat dan wel weer fijn is. Vanavond ga ik met de Franse au pair en het meisje dat haar Engels les geeft en haar vriendinnen uit. Mooi, misschien ontmoet ik zo ook nog wat vriendinnen! Misschien had iedereen wel gewoon gelijk, zijn de eerste twee weken verschrikkelijk en wordt het daarna leuk. Want ik merk opeens dat ik best een beetje gehecht ben geraakt aan die kleine monstertjes. Wacht eens, waar is dat opeens gebeurd?!