Regen, zonneschijn en uitmuntend metro-gedrag

Omdat ik hier nu welgeteld drie-en-een-halve dag ben leek het me gepast om een update te plaatsen. Na een ellenlange treinreis (NS International: waarom hebben al die treinen geen Wi-Fi? Als ik dat had geweten had ik m'n boeken tactischer ingepakt) kwam ik aan op St. Pancras, waar ik met mijn giga-koffer en mega-backpack een overvolle metro instapte en allemaal mensen onwijs irriteerde met mijn uitstekende bagage. Vervolgens liep ik vol overtuiging eerst een beetje verkeerd en kwam ik uiteindelijk na vijf hele minuten aan op de plaats van bestemming: Wigram House. Een belachelijk mooi gebouw in een belachelijke chique straat (vind ikzelf), waar een vriendelijke mevrouw mij de sleutel gafen me naar -wat ik verwachtte- mijn bezemkast verwees.
Ik stapte in een mini-liftje die akelige geluiden maakte terwijl hij me naar de zesde verdieping zoefde, waar ik uiteraard precies verkeerd liep maar uiteindelijk de sleutel in mijn slot stak en blij verrast werd. Niks geen bezemkast, mijn kamer is fantastisch! Genoeg ruimte om al mijn kleren op te bergen (ja dat las je echt goed beste lezer, genoeg ruimte voor AL mijn kleren), een ruim bureau waar ik naast een laptop ook prima twee studieboeken, een notitieblok, een bord eten en andere prullaria op kwijt kan, daar nog weer lades in en een bed, met daartussen zoveel ruimte dat er nog wel een bed tussen had gekund. Met al deze blijde verrassingen kon het natuurlijk niet anders dat ik ook minder gelukkige ontdekkingen zou doen. Zo kwam ik er vrij direct achter dat er geen dekbed op mijn bed lag, en op mijn tijd van aankomst waren er geen winkels meer open. Onder truien slapen is niet iets wat ik persé zou willen aanraden. Terwijl ik zonder morren al mijn spullen uitpakte en de kamer wat meer 'mij' maakte, keek ik af en toe ook uit mijn raam, die een fantastisch uitzicht heeft, namelijk de keuken. Daar stond een meisje te koken en na een wat ongemakkelijk gezwaai besloot ik erheen te gaan om mezelf voor te stellen. Het was het eerste, maar niet het laatste Aziatische meisje wat ik ontmoette, want om één of andere redenen zitten er alleen maar Aziaten op mijn verdieping. In de keuken kwam ik tot de conclusie dat er ook geen keukengerei aanwezig was. Geen pannen, geen servies, geen bestek, niets. Wel wist het meisje waar de dichtstbijzijnde supermarkt was, dus vol goede moed haalde ik een supergoedkope pizza (wederom, geen aanrader) en kocht ik een mok die zo gigantisch is dat ik er 's ochtends ook mijn havermout in kan maken (wel een aanrader). Ik ben er nu al erg aan gehecht.
Op mijn eerste volledige dag kon ik maar aan één ding denken: een dekbed. Ik ging naar de metro, laadde mijn Oyster Card op (ik dank de hemel dat ik snap hoe een OV-chipkaart werkt, dat is namelijk hetzelfde principe) en ging naar de hoofdstraat, die maar twee stations verderop blijkt. Aan Oxford Street liggen niet alleen alle winkels die het hartje van een vrouw begeren, maar op twee minuten loopafstand daarvan ligt ook mijn universiteitsgebouw. Hoewel het onmogelijk bleek een winkel met keukengerei te vinden, en de IKEA onbereikbaar is via het openbaar vervoer, was er één winkel die verder alles in mijn leven goedmaakte: de Primark. Voor een luttele 8 pond kocht ik een dekbed waar ik onder slaap alsof ik onder een wolk lig. Het is fantastisch. Ook voor kleerhangers, pantoffels, handdoeken en een lekker vest was ik daar precies goed. Het was een bijzonder zonnige dag, dus na mijn tripje Oxford Street besloot ik de omgeving hier te verkennen. Ik vond een Turks winkeltje waar je extreem goedkoop groente en fruit en kruiderij kunt halen, en een hele rits dadels voor 40 pence (dat is dus maar 50 cent), waar ik mijn hart kon ophalen, en voor de rest volstaat de Sainsbury's, wat een belachelijk grote supermarkt is, maar die dan ook alles heeft wat je mogelijkerwijs zou kunnen bedenken.
Die avond was er een 'Meet your flatmates Pub Night', waar ik met mijn goede neus meteen de enige twee Britten en één Amerikaan die (voor zover ik weet) in deze flat wonen eruit pikte en gezellig met ze kletste. Gisteravond heb ik risotto voor ze gekookt, dus ik heb in ieder geval een paar gezellige mensen hier gevonden. Ook waren er van de 80 mensen die mee gingen naar de pub-avond ongeveer 20 Denen, wat een bijzondere gewaarwording was. Verder is het nogal lastig om mensen te ontmoeten in dit huis, omdat er op iedere verdieping ongeveer dertig mensen wonen, maar er zijn ook op elke verdieping drie keukens, twee baden, vier douches en een hele rits wc's, en de enige gemeenschappelijke ruimte van het huis zit op de begane grond, een 'Common Room' met als enige regel 'Verboden te eten of te drinken', wat niet echt uitnodigend is. Omdat morgen pas mijn eerste introductie dag is, heb ik verder nog geen mensen hier ontmoet. Wel ben ik vandaag met het Britse meisje naar de 'Fresher's Fair' geweest, een soort eerstejaars dag waarbij alle clubs en verenigingen en sportdingen van de universiteit zichzelf presenteren en waar je je voor alles op kunt geven en overal informatie over kunt krijgen. Ik heb nu een agenda met een stuk of vijfentwintig feestjes voor de komende twee weken, ik heb me opgegeven voor (het informatie verkrijgen van) een dansteam, een koor en een musical-vereniging en mezelf een kaart laten aansmeren waarbij je blijkbaar bij allerlei fitness-centra en uitgaansgelegenheden een heleboel korting krijgt.
Gelukkig regende het vandaag en gisteren de hele dag, ik was al bang dat het mooie weer van zondag zou aanhouden en ik mijn hele stereotypering van dit land in de prullenbak kon gooien. Waar ik wel heel erg aan moet wennen is de drukte. Iedere dag is alsof het zaterdag in een grote stad is. Altijd. Op ieder moment van de dag. Victoria Station, mijn metrostation, is altijd gigantisch druk, maar inmiddels reis ik als een echte pro met 'the Tube', m'n Oyster Card bliepend zonder te kijken, als ik de metro net mis casual anderhalve minuut wachtend op de volgende, en gaan waar ik heen moet zonder op een kaart te kijken. Ik ben natuurlijk nog een ontzettende tourist, maar langzaam begin ik me een beetje thuis te voelen in mijn omgeving.
Ik ben ontzettend benieuwd naar mijn klasgenoten en naar wat de komende weken gaan brengen.
Ik houd jullie op de hoogte!